Rozdział 20

Calum

Zanim usnęła, zobaczyłem w jej oczach przerażenie i zagubienie. Mówiła, że życie nie ma dla niej sensu, nigdy nie miało. Nie wiedziałem co powiedzieć. Wszystko się tak okropnie popieprzyło. Wiedziałem, że nigdy nie będziemy razem, że ona mnie nie zechce.

W poniedziałek poszedłem do szkoły, ale to nie było to samo. Mandy wróciła, ale nagle wokół niej wytworzyło się skupisko ludzi, którzy wypytywali o samopoczucie, czy mogą jakoś pomóc. Gdyby nasza wychowawczyni nie wspomniała o jej pobycie w szpitalu, nikt nawet nie zauważyłby, że Amandy nie ma w szkole.

Podczas jednej z przerw odgoniła tłum dziewczyn i niepewnie podeszła w moją stronę. Przepisywałem zadanie z angielskiego, mając nadzieję, że uporam się z tym szybciej niż zwykle. Jednak pojawiła się ona i nie miałem serca jej zignorować.

- Hej… - uśmiechnęła się nieśmiało.

- Hej. – odłożyłem zeszyt i westchnąłem.

- Wszystko ok? – usiadła obok i zerknęła na kartkę.

Szybko zebrałem rozwalony zeszyt, lekko speszony. Na marginesie zapisane miałem kilka wersów nowej piosenki. Nie była skończona, nie miałem nawet nut. Chciałem, żeby usłyszała ją pierwsza, ale bez zbędnych spoilerów.

- Taaa… chciałem przepisać pracę domową, bo nie odrobiłem.

- Jak myślisz, ucieszy się na mój widok? – bąknęła cicho, podciągając kolana pod brodę.

Miałem ochotę wywrócić oczami, ale pewnie by się rozzłościła. Nie chciałem tego. Lekarz podczas wypisu powiedział, że nie powinna się denerwować. Jak w ciąży. To wszystko było kurwa tak pojebane, że sam miałem ochotę coś sobie zrobić.

Nim zadzwonił dzwonek, pod klasą zjawił się nasz nauczyciel od angielskiego. Przystanął przy drzwiach, gdzie siedzieliśmy i zmierzył nas z góry. Naplułbym mu w twarz, gdybyśmy nie byli w szkole.

Usłyszałem głośne przełknięcie śliny Amandy. Zerknąłem na nią kątem oka. Wyglądała na jeszcze kruchszą niż chwilę wcześniej. Pobladła. Wróciłem wzrokiem do Malika. Miał skwaszoną minę, jakby ktoś podsunął mu gówno pod nos. Nie rozumiałem tego, co działo się wokół mnie. Poczułem się jak intruz. Było między nimi coś, czego nie rozumiałem. Oni natomiast wyglądali, jakby toczyli jakąś zaciekłą konwersacje, w której to Mandy jest na straconej pozycji.

Objąłem ją ramieniem i przytuliłem do siebie. Trzęsła się jak osika. Poczułem żal, jednocześnie jakaś wielka siła kazała mi z triumfem spojrzeć na Malika. Tak i zrobiłem. Nauczyciel odwrócił szybko wzrok i wszedł jak strzała do klasy.

Nasi koledzy weszli zaraz za nim. Podniosłem się, zebrałem zeszyty i wyciągnąłem dłoń w stronę brunetki. Chwyciła ją i kurczowo trzymała.

- Nie mdlej. – bąknąłem.

Posłała mi blady uśmiech i ruszyła przodem, ciągnąc za sobą plecak.

Amanda

Wszystko było takie inne. Dziwne. Nie było mnie w szkole jakiś czas. Dwa tygodnie, może trzy. Miałam sporo zaległości, ale Cal i Clay poświęcili mi dużo czasu, by wszystko nadrobić. Miałam urwanie głowy. Nie odebrałam pieniędzy, nie zapłaciłam za czynsz. Miałam szczęście, że Beth była wyrozumiałą kobietą. Na mój widok mało nie zeszła na zawał.

Mimo, że nie wyglądałam najlepiej, czułam się wyśmienicie. Psychicznie. Odpoczęłam w szpitalu, zebrałam myśli. Najważniejsze było to, że miałam obok Caluma i Claire. Dawali mi siłę i motywację.

Najgorzej znosiłam lekcje języka angielskiego. Musiałam patrzeć na Zayna, gdy ten nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. Gdy wróciłam do szkoły zapytał jedynie przy klasie o samopoczucie. Tylko tyle.

Nie wiedziałam co zrobić, by złapać go po lekcji. Każdą kończył wcześniej, czekał aż wszyscy wyjdziemy, zamykał drzwi i odchodził. Nie byłam w stanie zebrać się do kupy, ruszyć za nim i pogadać.  Bałam się konfrontacji. Przestałam czuć, że mu zależy. Przecież był głównym powodem tego, co się ze mną stało.

Wylewałam morze łez, później ocean krwi, gdy myślałam o nim. O tym co zrobił. Nienawidziłam siebie. Czułam się brzydka, niechciana, sponiewierana. On, tak nagle o wszystkim zapomniał. Wymazał mnie ze swojej pamięci, jak gumką nieudany rysunek ze szkicownika. Starałam się zamydlić sobie oczy. ‘Nie miał czasu’, ‘nie miał nastroju’. Oszukiwałam się i miałam tego świadomość. Jednak chyba ciągłe wmawianie sobie, że wszystko jest po staremu, dawało mi siłę. Mogłam żyć dalej. Nie myślałam o tym, by zrobić sobie fizyczną krzywdę czy się zabić. Miałam takie myśli. Tak bardzo nie szanowałam siebie.

Nadał nie jadłam. Malałam w oczach. Zażywałam antydepresanty. Zachowywałam się jak ćpunka. To zaburzało rzeczywistość.

Tego dnia nie poszłam do szkoły normalnie. Zjawiłam się tam dopiero kilka godzin po końcu zajęć. W szkole odbywała się rada grona pedagogicznego. Musiał na niej być. Jak obłąkana siedziałam pod drzwiami budynku. Czekałam godzinę, kolejną, kiedy wszyscy już wyszli ze szkoły. Jego nie było. Zrezygnowana wstałam i ruszyłam chodnikiem. Zebrało mi się na płacz i wspomnienia. Wspomnienie jego. Tylko tyle miało mi zostać po tym krótkim romansie? Przecież ja go kochałam.

- Mandy? – usłyszałam za plecami.

Odwróciłam się szybko. Nie myślałam o tym jak wyglądam. Byłam w szoku, że stał na wprost mnie. Brakowało tylko otwartych ramion i szerokiego uśmiechu. Peszyła mnie jego zimna aura. Też wyglądał na lekko zdezorientowanego.

- Cześć. – uśmiechnęłam się delikatnie.

Nie zabiłam mu matki, by mroził mnie swoim wzrokiem. Zaczęłam głębiej oddychać, czekając na jego reakcje. Zmarszczył czoło. Wyglądał, jakby coś kalkulował. Przekręciłam głowę na bok i mu się przyglądałam. Jak zwykle idealny. Włosy lekko rozczochrane, koszula niedopięta na ostatni guzik, pod szyją. Zaciągnęłam się powietrzem, tak, jakbym chciała go poczuć. Stał jednak kilkanaście metrów dalej. Mogłam jedynie nacieszyć się jego widokiem.

Nagle usłyszałam stukot obcasów, a z budynku wyszła dyrektor Coward. Moja matka. Wlepiłam w nią oczy. Zrobiła to samo, co chwila zerkając nerwowo na Zayna.

- Cześć. – bąknął w końcu.

Obrócił się po chwili i też jej się przyjrzał.

Zapadła cisza. Minuty się dłużyły. Nie wiedziałam co robić. Przede mną stał facet mojego życia, tuż za nim moja biologiczna matka, która oddała mnie do domu dziecka. Z kim powinnam omówić niewyjaśnione sprawy?

Zmarszczyłam czoło przyglądając się kobiecie. Nie byłyśmy nawet podobne. Ona blond, ja ciemna. Miała niebieskie oczy, ale tak samo duże jak moje. Wiedziała kim jestem? Może chociaż się domyślała?

Pokręciłam głową i spuściłam wzrok.

- Mandy, wszystko w porządku? – usłyszałam głos Malika.

Był beznamiętny. Wszystko dochodziło do mnie echem, obraz dookoła się rozmazywał, upadłam.

***

Poraziło mnie jasne światło. Zmrużyłam oczy i osłoniłam je dłonią. Leżałam na miękkim łóżku. Szybko chwyciłam kołdrę i zaciągnęłam ją na głowę. Po chwili materac obok ugiął się pod ciężarem jakiejś osoby.

- Mandy. – ta chrypa oznaczała tylko jedną osobę. Zayn!

Automatycznie usiadłam i przytuliłam go od tyłu ziewając.

- Miałam taki okropny sen. – szepnęłam.

Nie ruszył się. Odsunęłam się niepewnie i zerknęłam na swoje nadgarstki. Więc to nie był sen. Wszystko okazało się prawdą, tylko co ja robiłam w mieszkaniu Zayna, w jego łóżku.

Złapał moje ręce i obrócił. Trzymał mocno za nadgarstki, przyglądając się bliznom Zagryzłam mocno wargę, czekając na jakikolwiek komentarz. Pokręcił głową i syknął.

- Coś ty kurwa nawyprawiała! – wrzasnął w końcu, nadal trzymając mnie za ręce. Bolało jak cholera. Nie miałam siły się wyrywać, więc odpuściłam. – Jak ty do cholery wyglądasz!

Teraz to ja pokręciłam głową. Chciałam żeby przestał. Nie tak miała wyglądać nasza pierwsza rozmowa po tak długim czasie wzajemnej nieobecności.

Po chwili odtrącił moje dłonie i wstał. Przyglądałam mu się tępo. Nie krępowało mnie, że przyłapał mnie na tym raz, drugi, trzeci, gdy tak nerwowo krążył wokół łóżka. Rzucał mi krótkie, pełne złości spojrzenia.

- Co ja zrobiłem nie tak? – jego ton głosu się zmienił. Był miękki, przepełniony strachem.

Przypominał małego chłopca, który szukał matki w wielkim supermarkecie. Wzruszyłam ramionami. Co miałam powiedzieć? ‘Rozkochałeś mnie w sobie?’ czy lepiej ‘zgwałciłeś mnie’? Rzeczywistość wydawała się absurdalna.

- Ja chciałam… wiesz, że cię kocham… - bąknęłam cicho pod nosem.

Zatrzymał się, wpatrując we mnie swoimi piwnymi oczami. Spojrzałam prosto w nie, starając się pokazać mu, że nie kłamię.

- Mam w drodze dziecko, nie jestem gotowy na związek… - pokręcił głową. Moje już potłuczone serce, rozpadało się na małe drobinki. – z nastolatką.

To był siarczysty policzek. Traktował mnie jak niedojrzałą gówniarę? Nie rozumiałam go. Na dobrą sprawę miał tylko mnie. Przecież odrzucił Camillę. Co przeszkadzało mu w związku. Nawet takim jak dotychczas.

- Po prostu mnie nigdy nie kochałeś.

Zamknął oczy. Poczułam jak strumień łez spływa po mojej twarzy. Nigdy mnie nie kochał.

Od autorki:

Cześć i czołem, wesołych!

Jest mi smutno, jest mi źle, dzisiejsi goście opierniczyli mi całego gyrosa, nie mam co jeść ;( xD

Jest szósta rano, dodaje rozdział i jestem cholernie głodna, help...

Jeśli chodzi o rozdział, komentarz zostawiam Wam, droga wolna.

Jest tu ktoś, kto chce być nadal powiadamiany o rozdziałach, czy chce dołączyć do grona tego grona osób?

AAAA! No i mam do Was MEGA prośbę.

Zagłosujcie na mordkę (fuu XD) mojego kumpla i tekst naszej klasy w projekcie. Musicie głosować z kompa i przez fejsa *mina kotka ze Shreka*. Im więcej głosów, tym szybciej rozdział, a SZO xd

Tutaj macie linki:

http://www.anp.kj.org.pl/konkurs/obrazek/120/

http://www.anp.kj.org.pl/konkurs/tekst/138/

NIECH WAM BÓG W MALIKACH WYNAGRODZI!