Rozdział 16

Amanda

Zayn ostatnimi czasy przechodził sam siebie. Nie wiem co było tego powodem. Zerwał z Camillą i miał dla mnie więcej czasu. Zostawałam u niego na noce. To było takie cudowne, budzić się u jego boku z rana, po genialnym seksie. W łóżku zachowywał się jak prawdziwe zwierzę. Moje sutki były pogryzione, wszędzie miałam malinki. Dodatkowo wszystko mnie bolało, wliczając w to ostro przepieprzony tyłek.

Nie przeszkadzało mi to, może lekko dziwiło. Nigdy nie zachowywał się względem mnie czy mojego ciała w taki sposób. Podziwiał je. Czułam, że mu na mnie zależy. Przecież gdyby nie, zakończyłoby się na kilku numerkach.

Byłam najszczęśliwszą dziewczyną pod słońcem. Tym bardziej, że miałam przy swoim boku Caluma. Ostatecznie zostaliśmy przyjaciółmi. Był niesamowicie wyrozumiałym chłopakiem. Zależało mi na nim. Potrafił słuchać, doradzić. Bałam się, że zerwie ze mną wszelkie kontakty, albo, że będzie cierpiał przez złamane serce. Bóg zapłać, nic takiego się nie stało. Był wyjątkowo w dobrym humorze od dłuższego czasu. Nie chciał podzielić się ze mną informacją dlaczego, ale… no cóż. Cieszyłam się jego szczęściem.

Tego dnia wróciłam do domu wcześniej od Zayna. Zabrałam się za gotowanie obiadu. Czułam się jakoś inaczej. Jakby w moim życiu miało pojawić się coś przewrotnego. Postanowiłam ugotować spaghetti. Wychodziło mi najlepiej i miałam nadzieję, że jemu też posmakuje. Standardowo rozpłakałam się podczas krojenia cebuli. Gdy wrócił, akurat ją smażyłam.

- Co tak pachnie? – zawołał od progu.

Wszedł do kuchni, objął mnie od tyłu i cmoknął w polik.

- Hej maleńka.

Pobudził w moim podbrzuszu stado motyli. Tak go uwielbiałam. W szczególności takiego. Chciałam, by tak wyglądał każdy mój dzień. Każdy u jego boku.

- Spaghetti? Uwielbiam spaghetti! – wziął łyżkę i zaczął wcinać sos.

Pokręciłam głową i puknęłam go biodrem, odganiając od kuchenki.

- Nie jest gotowe! – wywróciłam oczami.

Odcedziłam makaron. W tym czasie Malik przebrał się ze swoich ‘roboczych’ – jak je nazywał – ciuchów. Uwielbiałam, gdy chodził po domu w czarnym podkoszulku. Jego ramiona wyglądały tak cudownie. Eksponował swoje tatuaże. Wyglądał niczym grecki bóg. Niesamowity widok, na który wręcz cieknie ślinka.

Wyłożyłam wszystko na talerze i polałam sosem. Zayn wcinął obiad z prędkością światła. Mój Boże, jak on to tak szybko przełykał! Nawet ja tak… um.

W międzyczasie odebrał telefon. Wywróciłam oczami, gdy usłyszałam podekscytowany głos Camilli. Dziecko rosło, rosło i rosło. Musiała relacjonować mu każdy moment z ciąży. „Dziecku rosną włoski, mam okropną zgagę”, „kopie dzisiaj jak szalone”. Dobra, będzie miał dzieciaka, ale tak okropnie mnie irytowała.

Zayn kiwał głową, jedząc dalej spaghetti. Przysłuchiwałam się mimowolnie Cam. Aż mi samej chciało się wymiotować. Wyrzuciłam niedojedzony makaron i zaczęłam zmywać. Malik skończył rozmawiać. Zerknęłam na niego ukradkiem. Odłożył widelec i patrzał się tępo przed siebie. Miał łzy w oczach.

- Będę miał córeczkę… - szepnął, przenosząc na mnie wzrok.

Kiwnęłam głową i się odwróciłam. Miałam ochotę się rozbeczeć. Widząc jego minę, wiedziałam, że go stracę.

Z czasem tak było… Zayn po pracy jechał do Camilli czy zwalniał się, żeby pójść z nią na usg. W mieszkaniu pojawiało się coraz więcej zabawek dla małego dziecka, zdjęcia z badań zagościły w jego portfelu, a moją garderobę zaczął przerabiać na pokój dziewczynki.

Mój mały, szczęśliwy świat znów zaczął się walić. Nie chodziło tu wcale o jego byłą, tylko o tę przeklętą ciążę. Zostałam zepchnięta na dalszy plan. Nienawidziłam tego. Ciągle brakowało mu dla mnie czasu, jedynie wieczorami. Liczyłam się tylko w łóżku.

- Jak dałabyś na imię dziecku? – zapytał, masując moje ramię, gdy leżeliśmy w jego sypialni.

Wszystko zaczęło mi się przewracać w żołądku. Żartował? Chyba nie był poważny. Odsunęłam się od niego i odwróciłam plecami. Usłyszałam westchnięcie. Już się nie odzywał, ale na bank nie spał. Lampka nocna była włączona. Rozmyślał.

Poczułam się jak idiotka. Niech sobie ustala takie rzeczy z przyszłą mamusią, nie ze mną. Poza tym ktoś tu niedawno miał wypierdolone w to, że urodzi mu się dziecko. Teraz tylko ciągle słyszę ‘córeczka to, córeczka tamto’. Może dobijało mnie to bardziej, że on cieszy się z narodzin dziecka. Moje niekoniecznie były wielkim wydarzeniem.

Nie miałam jak powiedzieć mu nawet nic co dzieje się ze mną. Byłam w domu dziecka, tamtejsza dyrektorka znalazła adres mojej matki. Zostawiła tylko adres. Nie znałam nawet jej imienia. Istniała możliwość, że już tam nie mieszka. Tak bardzo się wszystkiego bałam… Calum też nie miał dla mnie czasu. Ciągle łaził na próby. Dałam mu kosza, więc miał mnie gdzieś.

Czułam się zagubiona i niechciana…

- Chodź ze mną. – Zayn stanął nade mną i wyciągnął rękę.

Spojrzałam na niego leniwie, przygaszona i zniechęcona. Co znów? Seks pod prysznicem czy pomoc w meblowaniu pokoiku?

- Proszę…

Zmarszczyłam brwi i westchnęłam. Nie potrafiłam mu odmawiać. Z resztą to mogła być moja ostatnia szansa, by w jakiejś części pozostał mój…

Podniosłam się i ruszyłam za nim. Obserwowałam jego umięśnione plecy i cudowne pośladki. Kiedyś mogłam mówić ‘całe moje’, ale…

Zatrzymał się na końcu korytarza i otworzył drzwi od pracowni. Jego świątynia, miejsce ‘tylko dla prawdziwych facetów’.

Weszłam za nim do środka i się rozejrzałam. Nigdy tam nie byłam. To było takie niesamowite uczucie. Ściany pokryte różnorodnym graffiti, obrazki oprawione w anty-ramy. Na jednej ze sztalug widniał niedokończony rysunek kobiety w ciąży. Znów zrobiło mi się słabo. Ona tu przychodzi? Może jeszcze kurwa uprawiają seks.

Zayn stanął przede mną i cmoknął w czoło.

- Rozbierz się. – polecił.

Włączył dodatkowe światła, przy jednej ze ścian stało białe tło i owe reflektory. Miejsce, gdzie często robił zdjęcia, które później wywoływał w ciemni obok. Nigdy ich nie widziałam. Nie miałam pojęcia komu robił te zdjęcia wcześniej. Byłam tu pierwszy raz.

Ustawił krzesło na środku materiału i podał mi swoją koszulę, gdy stałam w samej bieliźnie. Pomógł mi ściągnąć stanik. Przełknęłam głośno ślinę. Jego dłonie powędrowały w dół moich pleców i zaczęły zsuwać koronkową bieliznę.

- Może lepiej z…? – bąknęłam.

Pokręcił głową.

- Ja tu jestem artystą, ty tylko modelką. – zaśmiał się.

Super, ‘tylko’. Nie chciałam, żeby aparat uwiecznił moją nagą… kobiecość. To było takie krępujące. Gdyby ktoś zobaczył zdjęcia, pewnie pomyślałby, że jestem dziwką. Usiadłam na krześle. Zayn podszedł i obsunął koszulę na moje ramiona, eksponując nagie piersi. Zagryzłam wargę, ale szybko wyswobodził ją spomiędzy moich zębów. Nabrałam głębokiego oddechu.

Zayn zrobił pierwsze zdjęcie i się uśmiechnął.

- Tak będzie idealnie… - szepnął i odsunął aparat na bok.

Przyciągnął wielką sztalugę i kolejne krzesełko. Usiadł na nim i wpatrywał się na zmianę, we mnie, w płótno. Zaczął szkicować. Moje serce biło szybciej, myślałam, że eksploduję. Akt? Najprawdziwszy akt? Ten człowiek nigdy nie przestanie mnie zaskakiwać. Jego humor zmieniał się diametralnie. Co rusz niespodzianki. Jak nie opuszczony teatr, to mój nagi portret.

Siedziałam nieruchomo, zszokowana i zestresowana. Nie mogłam oddychać, ledwo mrugałam. Czułam jak moje zęby wbijają się w dolną wargę. W podbrzuszu narastało niespokojne podniecenie. Na całym ciele pojawiały się ciarki. W pomieszczeniu było niewiarygodnie chłodno. Dłonie Zayna wodziły po kartce. Marzyłam, że dotyka nimi mojej skóry, że mnie pieści. Jeknęłam w duchu. Na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Cholera.

Kiwnął delikatnie głową, nadal szkicując. W zębach trzymał ołówek, zerkał na mnie. Ten wzrok był przepełniony erotyzmem.

- Dotykaj się. – usłyszałam nagle jego polecenie.

Zamknęłam oczy i rozsunęłam dłonią uda, wyobrażając sobie, że należy do niego. Zatoczyłam opuszkami palców koło wokół łechtaczki i momentalnie zacisnęłam nogi. To było tak przyjemnie rażące uczucie. Moje czułe punkty były takie oczywiste. Dotykałam się dokładnie tam, gdzie zawsze robił to on.

Słyszałam jak ciągle szkicował. Był przy mnie i wszystko widział. Rozchyliłam specjalnie usta, wypięłam biodra na krześle, by to widowisko było jeszcze ciekawsze. Drugą dłonią ścisnęłam pierś i zaczęłam bawić się sutkiem. Nie kontrolowałam już tego. Przejechałam palcami między wargami i zaczęłam pieścić wejście.

- Jesteś moją ulubioną modelką. – odłożył ołówek z uśmiechem na ustach.

Na pewno się uśmiechał.

Od autorki:

Przepraszam, za opóźnienia. Mam teraz strasznie mało czasu. W ogóle wydaje mi się, że mniej i mniej osób to czyta. Nic nie piszecie na Twitterze (#hasztag#smuteg), tutaj nieliczne osoby, które powiadamiam, ale bardzo Wam dziękuję! Super jest znać Waszą opinię.

Rozdział... nie wiem... czwartek, piątek? Kocham!